3 Οκτωβρίου 2011

Κριτική για το δίσκο του Alice Cooper, Welcome 2 My Nightmare


36 χρόνια μετά, ο Vincent Damon Furnier (Αlice Cooper) μας τραγουδάει τη συνέχεια του «χειρότερού του εφιάλτη», ο οποίος είναι ακόμα πιο τρομακτικός, αλλά ο Γιάννης Καραμπάτσος στο τέλος του έμεινε με ανάμεικτα συναισθήματα.

Πίσω στο 1975, ο Alice Cooper μαζί με τον παραγωγό του, Bob Ezrin, κυκλοφόρησαν τον όγδοο (και πρώτο του σόλο) τότε δίσκο “Welcome To My Nightmare”, μέσω του οποίου αφηγούνταν τους εφιάλτες ενός μικρού παιδιού ονόματι Steven. O Bob Ezrin, εν έτει 2010 κάνει μια πρόταση στον Αlice Cooper για ένα sequel του “Welcome To My Nightmare”, o Alice Cooper δεν αρνείται, φυσικά, και για δεύτερη φορά πίσω από τα μάτια του εικονικού του χαρακτήρα μας παρουσιάζει το “Welcome 2 My Nightmare”.

Αυτό που θέλησε ο Alice Cooper να κάνει ήταν να επαναφέρει τη μοναδικότητα του αυθεντικού δίσκου ως προς το είδος της μουσικής. Τότε, το 70’s Rock & Pop ήταν μια καινοτομία και επίφοβο παράλληλα είδος προς επεξεργασία. Παίρνωντας όμως το ρίσκο, ο Αlice Cooper μας παρούσίασε τότε έναν εξαιρετικό δίσκο. Αυτό προσπάθησε να το διατηρήσει και να μεταφέρει όλα αυτά τα στοιχεία και στον δίσκο του 2011. Δεν θα λεγα όμως πως μοιάζει με μια ρετρό προσπάθεια’’ ο δίσκος και αυτό οφείλεται στο ότι ο Alice Cooper και η παρέα του πρόσθεσαν και κάποια επιπλέον ‘’συστατικά’’ όπως modern rock & metal, pop, ακόμα και country σε μερικά σημεία.


Πατώντας το play, ξεκινάει το “I Am Made Of You”, το οποίο σου δίνει την πρώτη γεύση από τα προαναφερθέντα στοιχεία. Μια ποπ-ροκ μπαλάντα που ξεκινάει με μελωδία από πιάνο, ίδια με αυτή του τραγουδιού “Steven” από το “Welcome To My Nightmare”. Συμβολικοί στίχοι με πνευματικό νόημα και ένα ωραίο σόλο, είναι μια καλή εισαγωγή για το τι θα ακολουθήσει. Mε μια γερή δόση καφεϊνης ο Alice Cooper στο ‘’Caffeine”, αρνείται να κλείσει τα μάτια του και να κοιμηθεί. Πρόκειται για ένα αρκετά γρήγορο ροκ κομμάτι, με ωραία riff και επιβλητική κιθάρα. Θυμίζει τον παλιό καλό Alice Cooper με την ακούραστη και εκκεντρική φωνή. Ο Alice Cooper στο μικρό σε διάρκεια “The Nightmare Returns” αφηγείται το μοναδικό του φόβο με φόντο μια νανουριστική μελωδία πιάνου που σιγά-σιγά φτάνει στο αποκορύφωμα με αγωνιώδης ήχους από ντραμς και ηλεκτρική κιθάρα. Περνώντας στο “A Runaway Train”, βρίσκουμε τον Alice Cooper παρέα με τα τρία εν ζωή μέλη της μπάντας και το αποτέλεσμα φυσικά είναι ένα hard rock κομμάτι με ωραία φωνητικά και τεχνικά σόλο στην ηλεκτρική κιθάρα. Το “A Runaway Train” όμως βρίσκει τον Alice Cooper “Last Man On Earth”. Από τα ξεχωριστά κομμάτια του άλμπουμ που ακούσαμε με την μη-επεξεργασμένη φωνή του Alice Cooper να συνοδεύεται από banjo και βιολί. Τη σκυτάλη παίρνει το “The Congregation” στο οποίο ακούμε στοιχεία 70’s όπως διπλά φωνητικά, και καθαρή ροκ μελωδία με την ηλεκτρική κιθάρα να δίνει «απαντήσεις» στους περισσότερους στίχους με blues riffs. Θυμίζει κομμάτια από Beatles και The Who.
 
Το “I’ll Bite Your Face Off” πρόκειται για ένα επιθετικό και “αιματηρό” κομμάτι, και είναι το δεύτερο από τα τρία τραγούδια αυτού του άλμπουμ εκτελεσμένο από τα αυθεντικά μέλη της μπάντας. Ένα καθαρά κλασικό ροκ κομμάτι που γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Συνεχίζοντας, “Disco Bloodpath Boogie Fever” είναι ίσως το πιο ιδιαίτερο και παράξενο κομμάτι του άλμπουμ. Ακούμε τον Alice Cooper να ραπάρει (;) σε ένα ντίσκο κομμάτι με ooga-booga φωνητικά! Σου μένει το εξαιρετικό από άποψη τεχνικής δυσκολίας σολο, που έχει την υπογραφή του John 5 πρώην κιθαρίστα του Marilyn Manson. Το “Ghouls Gone Wild” είναι ένα 60’s beach party ροκ κομμάτι το οποίο θα ταίριαζε για soundtrack αμερικανικής ταινίας τύπου «American Pie”. Σειρά έχει το πιο μελαγχολικό κομμάτι του άλμπουμ που θυμίζει μπαλάντα από τα 70’s. Βλέπουμε την soft πλευρά του Alice, κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει. 

Περνάμε στο πιο τρομακτικό και μακάβριο τραγούδι του άλμπουμ και όχι μόνο, στο οποίο βρίσκεις το βασικό νόημα του τίτλου του δίσκου. Απαλό μπάσο, crunchy κιθάρα και έναν Alice Cooper στο ρόλο που του πάει. Στον προηγούμενο του δίσκο ‘’Along Came A Spider’’ είχε συνεργαστεί με Ozzy Osbourne και Slash. Στο τραγούδι “What A Baby Wants” ακούμε τον Alice Cooper σε ένα ντουέτο με την Ke$ha. Τα συμπεράσματα δικά σας. ‘’I Gotta Get Outta Here’’ μας τραγουδάει ο Alice λίγο πριν πάει για ύπνο αποδεχόμενος τον εφιάλτη του. Ένα ακουστικό-ροκ κομμάτι το οποίο αφήνει ανοικτό το τέλος του στον ακροατή. Το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, το οποίο είναι και ορχηστρικό μας ταξιδεύει στο 1975 με ένα σύμφυρμα μουσικών themes βγαλμένων από το αυθεντικό άλμπουμ.


Τα ακουστικά «συναισθήματα» που μου άφησε το ‘’Welcome 2 My Nightmare’’ είναι ανάμεικτα και αυτό οφείλεται στα 2-3 κομμάτια που θεωρώ πως δεν αντιπροσωπεύουν πλήρως τον Alice Cooper. To μόνο σίγουρο είναι πως οι φανατικοί θαυμαστές του Alice θα εντυπωσιαστούν και θα ξαφνιαστούν ευχάριστα. Πρόκειται για έναν ευχάριστο δίσκο που θα αφήσει πολλούς ικανοποιημένους και λιγότερους δυσαρεστημένους.