Αναμονή τέλος! Μόλις άκουσα για τέταρτη φορά, από την αρχή μέχρι το τέλος το συγκεκριμένο άλμπουμ, και συνεπαρμένος τόσο ακουστικά όσο και συναισθηματικά από την εξαιρετική δουλειά που έκαναν για ακόμα μια φορά οι Ιced Earth, θα προσπαθήσω να σας μεταδώσω αυτήν την ικανοποίηση.
Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Το Dystopia είναι ο δέκατος δίσκος του συγκροτήματος και παρουσιάζεται ως ένας ακόμα concept δίσκος εμπνευσμένος από ένα συγκεκριμένο Theme, και ακολουθεί μια συνέχεια του Something Wicked This Way Comes με την έλευση του Set Abominae, μασκότ του συγκροτήματος και έμπνευση του κιθαρίστα Jon Schaffer. Μετά την αποχώρηση του Matt Barlow (πρώην τραγουδιστή), οι σκεπτικιστές φαν των Iced Earth, υποστήριζαν πως ο μόνος αντικαταστάτης που θα μπορούσε να κρατήσει το συγκρότημα σε ανοδική πορεία και να συνεχίσει με επιτυχία το ξεχωριστό είδος μουσικής του, θα ήταν ένας Matt Barlow. Και όμως, δεν έπεσαν και πολύ έξω. Με τον ερχομό του πρώην Frontman των Into Eternity, Stu Block, η κάθε επιφύλαξη για το μέλλον της μπάντας εξαφανίστηκε και παράλληλα με το άκουσμα του Dystopia, το μόνο που σου μένει είναι: Ζήτω ο νέος Matt Barlow. Άξιος αντικαταστάτης που φυσικά θα περιμένουμε να μας το αποδείξει και από κοντά και επί ελληνικού εδάφους.
Στο δια ταύτα λοιπόν. Το άλμπουμ αρχίζει με το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, του οποίου η μονολεπτη εισαγωγή θυμίζει εμβατήριο, το οποίο όμως αμέσως διακόπτεται με μια death κραυγή του Stu και ακολουθεί το σχετικά ταχύ κομμάτι. Ένα γρήγορο τραγούδι κυρίως στα chorus-interlude του, στα οποία ο Stu μας ξαφνιάζει με την ψηλή φωνή του. Έπειτα, ακούγοντας το ρεφρέν, οι παλιοί καλοί Iced Earth επιστρέφουν ακόμα καλύτεροι. Το αμέσως επόμενο τραγούδι “Anthem” είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια του Stu Block στο παρόν άλμπουμ και θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως ένα επικό κομμάτι το οποίο γιορτάζει τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα. Ένα mid-tempo κομμάτι, το οποίο ξεκινάει μελωδικά και απαλά με καθαρό ήχο ηλεκτρικής κιθάρας. Στη συνέχεια κρατάει αυτό ρυθμό με πιο «βρώμικα» riff και μια φωνή πανομοιότυπη με τη βραχνάδα του Barlow. Ωραία και η δεύτερη φωνή του Stu. Το τέλος του κομματιού πλαισιώνεται από μια χορωδία. Στη συνέχεια ακούγεται δυνατά στα αυτιά μας το “Boiling point”, ένα καθαρά Thrash κομμάτι, το οποίο εκτελούν εξαιρετικά ένα-προς ένα, όλα τα μέλη της μπάντας. Διπλή μπότα στα ντραμς καθ’ όλη τη διάρκεια, γρηγορες εναλλαγές και πορωτικά riff σε ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο, και μια φωνή που ανεβοκατεβαίνει από τα χαμηλά στα ψηλά με μια ιδιαίτερη ευελιξία και σε έχει στην τσίτα μέχρι να τελειώσει το κομμάτι. Ένα σόλο θα το εκτόξευε όμως ακόμα περισσότερο. Στο “Anguish Of Youth”, θα ακούσετε πιο μελωδικά φωνητικά ιδιαίτερα στα chorus του. Η καθαρή φωνή τoυ Stu καταφέρνει και αυτή φορά να μας εκπλήξει ευχάριστα και δεν αφήνει περιθώριο μέτριας κριτικής. Το ρεφρέν είναι κάτι που σίγουρα θα σου μείνει, και το σόλο του Jon Schaffer μας υπενθυμίζει γιατί ο συγκεκριμένος κιθαρίστας εδώ και πολλά χρόνια θεωρείται επιτυχημένος. Φτάνοντας στη μέση του δίσκου, ακούμε το “V”, εμπνευσμένο από την ομώνυμη ταινία “V For Vendetta”. Ένα επίσης γρήγορο κομμάτι σε όλο το φάσμα των λεπτών του. Έπειτα, ακόμα ένα τραγούδι εμπνευσμένο από ταινία, το “Dark City” που μπορεί να χαρακτηριστεί από τα πιο ταχύτατα και σκληρά κομμάτια του άλμπουμ. Την εντύπωση για ακόμα μια φορά κλέβουν τα φωνητικά και οι δεύτερες φωνές καθώς και οι άκρως εθιστικές μελωδίες της ηλεκτρικής κιθάρας. Το τελευταίο μουσικό δίλεπτο μου θύμησε και λίγο Iron Maiden. Το νούμερο 7 του άλμπουμ βρίσκει το “Equilibrium” ένα ακόμα mid-tempo κομμάτι με solo που κλέβει τις εντυπώσεις με τα τεχνικά sweep picking και φωνή η οποία βγαίνει αρκετά ψηλά σε ορισμένα σημεία θυμίζοντας γιατί οι Iced Earth θεωρούνται από τα λίγα Heavy-Thrash Metal συγκροτήματα που κρατούν την ταυτότητα και το είδος της μουσικής τους αμετάλλαχτα. Το σκληροπυρηνικό “Days Of Rage” είναι ένα ακόμα ταχύ κομμάτι με ξεχωριστές απαντήσεις σε ηλεκτρική κιθάρα, και ένα ρεφρέν αποτελούμενο από μια μελωδική επανάληψη του τίτλου του κομματιού. Στη συνέχεια σειρά παίρνει η κατα κόρον μπαλάντα του άλμπουμ “End Of Innocence”. Ένα κομμάτι με αισιόδοξους στίχους, μελωδικές κιθάρες και σχετικά αργούς ρυθμούς στα ντραμς που ακούγεται ευχάριστα. Το δέκατο και τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ “Τragedy And Triumph”, του οποίου η εισαγωγή είναι όμοια με την εισαγωγή του “Dystopia” και μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα πανηγυρικό και χαρμόσυνο εμβατήριο. Το “Tragedy And Triumph” αποτελεί το πιο πειραματικό κομμάτι του άλμπουμ το οποίο έχει πολλές αλλαγές τόσο σε ταχύτητα όσο και σε μελωδία. Είναι το κατάλληλο κομμάτι για κλείσιμο, που σου υπενθυμίζει γιατί πραγματικά αυτός ο δίσκος αξίζει να είναι μέρος της συλλογής σου. Το ρεφρέν θα το τραγουδάς και μετά το fade out του τραγουδιού. Τα τρία bonus κομμάτια του δίσκου είναι επίσης αξιόλογα, με το “Soylent Green” να κλέβει τις εντυπώσεις. Να πούμε πως το “Soylent Green” είναι το τρίτο και τελευταίο κομμάτι που παραπέμπει σε ομώνυμη ταινία.
Εν κατακλείδι, το ακουστικό αποτέλεσμα κρίνεται ως απόλυτα ικανοποιητικό και είναι πασιφανές πως το “Dystopia” πρόκειται για μια ολοκληρωμένη δουλειά, η οποία αντικατοπτρίζει το δέσιμο όλων των μελών της μπάντας. Ο νέος αέρας που ήρθε με την έλευση του Stu Block δεν είναι άλλος από αέρα επιτυχίας. Καλη ακρόαση!
