Αν και λίγο καθυστερημένα, ο Γιάννης Καραμπάτσος θέλησε να γράψει ένα review για το συγκεκριμένο δίσκο, γιατί πραγματικά θα ήταν κρίμα να μείνει κάτι τέτοιο στο ράφι.
Το Th1rt3en είναι το 13ο άλμπουμ του συγκροτήματος, εξού και το όνομα. Επίσης, είναι το πρώτο άλμπουμ με κιθαρίστα τον Chris Broderick, τέως κιθαρίστας των Nevermore, με τους οποίους έπαιζε για 7 χρόνια. Ένα μεγάλο όνομα στο χώρο της κιθάρας, ο οποίος καλούνταν να «αντιμετωπίσει» στα ίσια τον Mustaine, και κάτι τέτοιο είναι εμφανές στο άλμπουμ με τα πολλά duels ανάμεσα στους δύο.
Στο ψητό λοιπόν. Hχεία στο τέρμα και Sudden Death. Η εισαγωγή του κομματιού σε προϊδεάζει για το τι «μέλλει γενέσθαι». Δυναμικό opening με κύριο στοιχείο τις ηλεκτρικές κιθάρες που για ένα λεπτό σε βάζουν στο κόνσεπτ του δίσκου που δεν είναι άλλο από γνήσιο Heavy και Thrash Metal να διαπερνά τα αυτιά σου με τον τρόπο που μόνο ο Mustaine και η παρέα του γνωρίζουν. Δεν λείπουν φυσικά οι γνωστές κιθαριστικές «απαντήσεις» μετά απο κάθε δίστιχο της στροφής και ακούγοντας το ρεφραίν μπορώ να πω ότι μου θύμισε λίγο εισαγωγή του Hangar 18. Mετά το τρίτο λεπτό και για ενάμιση λεπτό περίπου δεν κάθονται σε ησυχία ούτε τα διπλοπέταλα από τα ντραμς, ούτε και οι κιθάρες των Mustaine και Broderick που «μονομαχούν» με νικητή φυσικά αυτόν που θα επιλέξει η ακοή και η κριτική του κάθε ακροατή ξεχωριστά.
Το Public Enemy No. 1 είναι το πρώτο single του άλμπουμ, καθώς και το πρώτο βίντεο. Το συγκεκριμένο κομμάτι φέρεται να γράφτηκε για τον μεγαλύτερο Gangster όλων των εποχών, Al Capone. Aπό στίχους δεν λέει και πολλά, στο ορχηστρικό κομμνάτι όμως συνεχίζει την καλή δουλειά του πρώτου κομματιού με σπουδαία riffs και solo.
Συνέχεια με το Whose Life, το οποίο τείνει να γίνει hit στα ραδιόφωνα, καθώς είναι και το πιο «πιασάρικο» κομμάτι του άλμπουμ με ρεφραίν που σου μένει. Στιχουργικά περιτριγυρίζεται από μια τάση «έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω». Ορχηστρικά, απλά ένα ακόμα γρήγορο κομμάτι με γρήγορα -όχι τίποτα το ιδιαίτερο- riffs.
To We The People είναι το πιο διαφορετικό κομμάτι του δίσκου τόσο στιχουργικά που παραπέμπει σε πεποιθήσεις του Mustaine, όσο και ορχηστρικά που οφείλω να πω αν και αδιάφορο, μου άρεσε το ανατολίτικο solo.
H αντιπαραβολή του Sex, Drugs & Rock And Roll σε Guns Drugs & Money είναι και ο τίτλος του 5ου κομματιού του άλμπουμ. Πρόκειται για ένα κομμάτι με “αλήτικο” στίχο και μουσική που όσο προχωράει, τόσο καλύτερο γίνεται.
Never Dead και τα μυαλά στα κάγκελα. Κάπου εδώ είναι που αρχίζεις το Headbanging ασυναίσθητα ή αν το ακούς στο αμάξι επιταχύνεις δίχως να γνωρίζεις τον ακριβή λόγο. Πρόκειται για το πιο δυναμικό και Thrash κομμάτι του άλμπουμ με riffs και solo που σκοτώνουν.
New World Order και πίσω στο 1991 που γράφτηκε διά χειρός Mustaine, Menza και Μarty Friedman. To συγκεκριμένο κομμάτι δεν συμπεριλήφθηκε στο Youthanasia όπως προοριζόταν γιατί ο Mustaine ένιωσε πως «δεν ήταν ακόμη ολοκληρωμένο» για να συμπεριληφθεί στον τότε δίσκο. Αποτελεί και το Soundtrack του θρυλικού παιχνιδιού, Duke Nukem. Σε γενικές γραμμές, ορχηστρικά τουλάχιστον, φαίνεται ότι είναι παλιότερα γραμμένο κομμάτι.
Η εισαγωγή του Fast Lane σε βάζει κατευθείαν στο πετσί του κομματιού με εφέ όπως flanger και tremolo ηλεκτρικής κιθάρας που «επιταχύνει». Ορχηστρικά κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τα κομμάτια του υπόλοιπου άλμπουμ, με γρήγορο ρυθμό και thrash πινελιές. Στιχουργικά δεν λέει και πολλά και δυστυχώς όπως και σε άλλα 1-2 κομμάτια υστερεί σε αυτό τον τομέα.
Το Βlack Swan πρόκειται καθαρά για απλή σύμπτωση με την ομώνυμη ταινία και δεν έχει καμία σχέση. Ήταν και bonus track στο United Abominations. Άκρως εθιστικό το σολάκι στην αρχή με το οποίο και τελειοποιήθηκε σαν κομμάτι.
To Wrecked σίγουρα γράφτηκε από τον Mustaine μετά από ερωτική απογοήτευση. Ακούστε προσεχτικά τους στίχους και θα με θυμηθείτε. Ορχηστρικά κινείται σε γρήγορους ρυθμούς όπως προστάζει ο τίτλος.
Άλλο ένα κομμάτι γραμμένο το 1991, το Millenium Of The Blind είναι το πρώτο κομμάτι του δίσκου που ακούγεται καθαρός ήχος από κιθάρα συνοδεύοντας ένα σόλο στην αρχή και αυτό όχι για πολύ. Μετά το πρώτο λεπτό συνδυάζονται creepy φωνητικά και κιθάρα. Το συγκεκριμένο κομμάτι πάντως θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως το πιο πειραματικό του δίσκου. Όσον αφορά το είδος του κομματιού, θα λέγαμε ότι κλίνει περισσότερο προς μια Metal μπαλάντα.
Το Deadly Nightshade σε κερδίζει για την αυθεντικότητα των riff και των σόλο του καθώς και για την τεχνική του Dave Ellefson στο μπάσο σε μερικά μέρη του κομματιού. Φυσικά και σε αυτό το κομμάτι, δεν λείπουν οι «μονομαχίες» μεταξύ Mustaine και Broderick.
Αισίως για το τελευταίο κομμάτι, το 13, το οποίο σε προσγειώνει στην πραγματικότητα μετά από σχεδόν 55 λεπτά Thrash λήθης. Εκπληκτική η βραχνάδα του Mustaine που σου υπενθυμίζει το λόγο που είναι μύθος ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης. Ωραία επίσης και η ευχάριστη νότα ακουστικής κιθάρας που προσδίδει ένα διαφορετικό τόνο στο κομμάτι και περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα μέσα στα γρήγορα riffs, τα ντραμς και τα σόλο. Αν και αρχίζει και τελειώνει ήρεμα, πρόκειται για ένα ακόμα δυνατό κομμάτι που απλά σου φωνάζει ότι ο χαρακτήρας του δίσκου είναι Thrash και αυτό διαφαίνεται από το πρώτο εώς και το τελευταίο του τραγούδι.
Κλείνοντας, να πούμε πως οι εντυπώσεις από το Th1rt3en ήταν αναμενόμενες εώς και καλύτερο απ’ ότι το περιμέναμε. Η εμπειρία του Μustaine δεν αφήνει άλλωστε και πολλά περιθώρια αποτυχίας. Ειδικά όσον αφορά το ορχηστρικό κομμάτι έκανε φοβερή δουλειά και αυτός και το καθένα από τα μέλη ξεχωριστά. Τώρα, στιχουργικά δεν τον λες και αυθεντία και αυτό θα ήταν το μόνο μου παράπονο από το συγκεκριμένο άλμπουμ. Να τονίσω πως αυτό το παρατήρησα σε 2-3 κομμάτια και όχι σε όλα. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι το άκουσμα του άλμπουμ θα «ξεσηκώσει» πολλούς ό,τι και αν κάνουν τη συγκεκριμένη στιγμή. Άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο.
