Το γεγονός αυτό μπορεί να παράγει δύο συμπεράσματα: πρώτον ότι σε ολόκληρη την Ισπανία δεν υπάρχει κανένας πιο "ροκ" τύπος από το μεσήλικα, κοστουμαρισμένο τεχνικό και δεύτερον συνεπώς, ότι οι εποχές που τύποι όπως ο Bon Jovi και ο Steven Tyler έκαναν χιλιάδες πιτσιρικάδες ανά τον κόσμο να αφήνουν μακρά κώμη και να ντύνονται με δερμάτινα ανήκουν στο παρελθόν!
Έτσι λοιπόν προκύπτει το ερώτημα: πόσο ροκ είναι τελικά ο Πορτογάλος;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω διαβάσει το αφιέρωμα του περιοδικού για να έχω άποψη για τους λόγους που τους έκαναν να τον επιλέξουν. Η επιλογή του Μουρίνιο ακούγεται κάπως παράταιρη με το concept του απόλυτου ροκ σταρ, αλλά σε δεύτερη σκέψη... Λες;
Χαραγμένη έχει μείνει ακόμα στη μνήμη μου η βραδιά που η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το ισπανικό σούπερ καπ, γύρω στα τέλη Αυγούστου και ο Μουρίνιο σε μια στιγμή έντασης έπαιξε σφαλιάρες (!) με τον Πουγιόλ της Μπαρτσελόνα. Προσθέστε στο ότι είναι θερμόαιμος και τις εμπρηστικές δηλώσεις που συνηθίζει να κάνει πριν τους αγώνες, αλλά και την αλαζονία που δείχνει και έχετε μια πρώτη άποψη του πορτρέτου ενός σύγχρονου ροκ σταρ.
Είναι νέος (σχετικά), επιτυχημένος, ωραίος, καλός στη δουλειά του, ψωνάρα, το μόνο που του λείπει είναι να τραγουδάει ροκιές. Αλλά, αλήθεια πόσοι το κάνουν στις μέρες μας;
