12 Δεκεμβρίου 2011

Kριτική για το Macho Libre των Planet of Zeus

Άκουσα το Macho Libre για το οποίο γίνεται πολύς θόρυβος τελευταία. Ιδού οι εντυπώσεις μου. 


Οι Planet of Zeus, παρότι βρίσκονται στο χώρο του ελληνικού heavy rock από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, βρήκαν το δρόμο τους για τα στερεοφωνικά, τα mp3 και τους υπολογιστές μας, μόλις πριν τρία χρόνια με το απόλυτα επιτυχημένο ντεμπούτο τους, Eleven the Hard Way.

Φέτος επέστρεψαν με μία ακόμα κυκλοφορία, το Macho Libre,  με την οποία βάζουν το ελληνικό stoner metal για τα καλά στον χάρτη και το όνομά τους ανάμεσα σε αυτά των πλέον ανερχόμενων συγκροτημάτων της γηραιάς ηπείρου.

Το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος του, κολλάει στο μυαλό σου σαν ψύχωση, από την οποία δεν θέλεις να απαλλαγείς. Δεν του παίρνει παρά λίγα δευτερόλεπτα ακρόασης για να σε παρασύρει στο head banging , ακόμα και αν το ακούς ... στη δουλειά. Έξυπνα, ντυμένα με πολύ distortion, riffs σε κομμάτια όπως το Leftovers και το ομότιτλο Macho Libre, που συνδυάζονται με την εξαιρετική φωνή του τραγουδιστή τους, Μπάμπη σε μια «οργισμένη αρμονία», άρτια ποιοτικά παραγωγή και επίκαιροι στίχοι (αν και είναι τόσο εθιστική η μουσική που μπορεί να περάσουν 2-3 ακροάσεις για να τους προσέξεις), κάνουν αυτό το άλμπουμ πιο ξεχωριστό από οτιδήποτε έχουμε ακούσει από ελληνικό συγκρότημα τα τελευταία χρόνια.

Στα highlight του άλμπουμ προστίθενται και τα «βρώμικα» σόλο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του Doteru, ή το ξεσηκωτικό φινάλε του Vanity Suit, το οποίο παρεπιπτόντως έχει ένα από τα καλύτερα βίντεο κλιπ που έχουμε δει στην ελληνική μουσική σκηνή. Κατ’εμέ, όμως η δύναμη του stoner rock είναι στα κιθαριστικά riffs του. Το άλμπουμ Macho Libre, σχεδόν στο σύνολό του, επιβεβαιώνει πανηγυρικά αυτόν τον κανόνα, και ιδιαίτερα σε τραγούδια όπως το Scream, ή το Apocalypse που σε 2’54’’ συμπυκνώνει σχεδόν όλο το concept του άλμπουμ.

Τα δύο instrumental κομμάτια του δίσκου, το Unicorn without a Horn αλλά και το 9λεπτο Hazelnut (r.i.p.) μου θυμίζουν αντίστοιχα instrumental των Kyuss όπως το Asteroid και το Molten Universe και παρότι δεν δείχνουν να κάνουν το βήμα παραπάνω στη συνθετική δημιουργία, ή την εκτέλεση αφήνουν πολλές ελπίδες για το μέλλον.

Με λίγα λόγια, το Macho Libre είναι hardcore-ίλα, μυρίζει ... τεστοστερόνη και μας ταξιδεύει στα υπόγεια της Καλιφορνια των early 90’s, εκεί που γαλουχήθηκαν μουσικά ο Josh Homme και ο John Garcia.  Οι Planet of Zeus έβγαλαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και ξανα-απέδειξαν ότι αξίζουν το μεγάλο και διεθνές fan-base που χτίζουν σταθερά τα τελευταία χρόνια.