Δεν θα κρύψω ότι, αρχικά, μόλις οι Green Day ανακοίνωσαν ότι η τριλογία των
άλμπουμ τους θα ήταν μια προσπάθεια επιστροφής στις προ American Idiot εποχές
τους, ψιλοξενέρωσα.
Ξενέρωσα, όχι γιατί δεν είμαι φαν της μουσικής που έπαιζαν
στο Dookie ή το Nimrod,
αλλά γιατί έχω ξεζουμίσει τόσο πολύ τα νοήματα των δύο τελευταίων δίσκων – ροκ
όπερα, σε σημείο που ανυπομονούσα να δω ποια έννοια της σύγχρονης πολιτικής
ζωής είχαν κατά νου να καυτηριάσουν, να κατακρίνουν, να φιλοσοφήσουν οι Billie Joe και
η ώριμη παρέα του.
Το UNO!
Όμως ήταν τελείως διαφορετικό από ότι θα περίμενε κανείς σαν follow up στο
21st century breakdown.
Σηματοδοτεί την επιστροφή στην «αθωότητα»
του 90’s punk pop.
Μας θυμίζει την εποχή του Nimrod,
κάνοντας πλάκα που σου φέρνει στο μυαλό εφηβικό πάρτι. Και στην εποχή που ζούμε, χρειαζόμαστε ένα
καλό εφηβικό πάρτι για να ξεφύγει λίγο το μυαλό μας. Και αν το UNO! ήταν ένα καλό προκαταρκτικό,
το DOS! είναι το κυρίως
πιάτο.
Αν και δεν είναι το άλμπουμ της χρονιάς, δύσκολα δεν θα
διασκεδάσεις με τους light punk pop ήχους, τους εύπεπτους στίχους, που σε κάνουν ενίοτε βέβαια
να προβληματιστείς. Το DOS!
Αποτελεί την απόδειξη ότι τρεις 40άρηδες μπορούν να ξυπνήσουν τον έφηβο μέσα
σου.
The story so far:
18. Soundgarden - King Animal
19. The Raveonettes - Observator
20. Rush - Clockwork Angels
