Το έκτο άλμπουμ του διδύμου δεν είναι το κορυφαίο άλμπουμ που έχουν βγάλει ποτέ οι Raveonettes. Μια τέτοια διαπίστωση όμως, δεν μειώνει απαραίτητα την αξία του δίσκου, παρά μόνο ανεβάζει την αξία του καλλιτέχνη. Οι ίδιοι στόχευαν στο να δώσουν στο κοινό τους μια εσάνς από Doors και early 70’s κλασικό ροκ με πολλά στρώματα από κιθάρες και ήχους.
Σε μεγάλο βαθμό το κατάφεραν, δίνοντάς μας
ένα αποτέλεσμα με εξομολογητικό χαρακτήρα στους στίχους και ήχο lo-fi μεν, υψηλής
αισθητικής δε.
Ξεχώρισα αυτόν το δίσκο για τη φετινή εικοσάδα λόγω της
ρετρό αισθητικής του, που παρόλο που φλερτάρει έντονα με το hipsterικό vintage, μπορεί εν μέσω εφηβικών
ερωτικών σπαραγμών και προσφέρει
ορισμένα στοιχεία φρεσκάδας. Τα στοιχεία αυτά μάλλον οφείλονται στο ότι οι Raveonettes έχουν κάνει στροφή στον ήχο τους εδώ, συγκριτικά με τα προηγούμενά τους άλμπουμ.
The story so far:
#20. Rush - Clockwork Angels
