some thoughts
Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του 2015 μακριά από τον υπολογιστή και τον καναπέ μου, μετρώντας αντίστροφα και ξυπνώντας μέσα στα άγρια χαράματα ντυμένος στα χακί. Έζησα σαν σε παράλληλο-συνορεύον σύμπαν τα διάφορα γεγονότα που σημάδεψαν το έτος που φεύγει (δημοψηφίσματα, capital controls), για να δω εν τέλει την πολυαναμενόμενη επιστροφή μου στην κανονικότητα να διαταράσσεται από την απώλεια της κανονικότητας στη ζωή του πλανήτη (επίθεση στο Bataclan).Μέσα στην παραπάνω "εξωσωματική εμπειρία", η μουσική έπαιξε ρόλο κλειδί. Παρατήρησα ότι όσο συνεχίζα να παρακολουθώ, να ενημερώνομαι και να ικανοποιώ τον ιδεοψυχαναγκασμό μου καταρτώντας λίστες (to see, must listen, top 5/top 10/top 20), ένιωθα ο εαυτός μου, έστω και αν ζούσα μακριά από όλους τους "κόσμους" στους οποίους νιώθω αυτόχθονας.
Η τέταρτη λίστα μου, η έκδοση του 2015, θα είναι πιο basic από τις προηγούμενες, από την άποψη ότι φέτος άκουσα λιγότερους δίσκους. Ωστόσο, νομίζω ότι μέσα στη χρονιά έχω κάνει ατομικό ρεκόρ στην ποικιλότητα των ειδών άλμπουμ που άκουσα και τελικά θα ψηφίσω. Για παράδειγμα, έδωσα χρόνο και ακροάσεις στο είδος "Singer/Songwriter" αν και παραδοσιακά δε με συγκινούσε. Τολμάω να πω ότι βρήκα διαμάντια που θα έχουν περίοπτη θέση στις playlists μου για χρόνια.
the ones that slipped from the list at the last moment
Ewian - We Need Monsters
Με μια noir προσέγγιση του μοντέρνου ροκ, οι Ewian στο τρίτο άλμπουμ τους σε ισάριθμα χρόνια παρεισφρέουν σε δύσβατα, σκοτεινά μελαγχολικά μονοπάτια και καταφέρνουν να βγουν μέσα από αυτά νικητές. Η μουσική τους έχει επιρροές από τους πρώιμους Editors (στο Ticket from Kingdom Come), τους Muse (στο Star) και τους Radiohead (all over). Αν έπρεπε να βάλω ταμπέλα στη μουσική που παίζουν οι Ewian, αυτή θα ήταν Psychonautic Droid Rock. Τα θετικά του δίσκου αναδεικνύονται αβίαστα από τις πρώτες ακροάσεις, παρότι κουράζει σχετικά γρήγορα επαναλαμβάνοντας τα δυνατά του σημεία.
The Charlatans - Modern Nature
Κάποτε ήταν ένα από τα πιο hip συγκροτήματα στην alternative rock σκηνή. Φέτος, σε ακόμα μια χρονιά μεγάλων επιστροφών (Blur) έβγαλαν έναν δίσκο (το δωδέκατο) που αναπαράγει τις γνωστές αρετές της μουσικής των πρώιμων britpop rockers χωρίς να φλερτάρει υπερβολικά με τη νοσταλγία ούτε θεματικά, ούτε ηχητικά. Τίμιο άκουσμα.
Beach Slang - The Things We Do To Find People Who Feel Like Us
Σύντομο και μεστό, το ντεμπούτο των punk rockers από την Philadelphia προλαβαίνει από τον τίτλο κιόλας να κάνει μια βαθιά βουτιά στη δεξαμενή των νεανικών συναισθηματικών εναλλαγών. Κορύφωση του δίσκου είναι η κραυγή "we are young and alive" στο τέλος του ομώνυμου κομματιού. Αυτή λειτουργεί ως συναισθηματική κλιμάκωση πάνω στο setting του δίσκου, ιδιαίτερα ακολουθούμενη από την αποσυμφόρηση που φέρνει το μελωδικό "Porno Love".
Bill Ryder- Jones - West Kirby County Primary
Ο Bill Ryder-Jones μπήκε στο ραντάρ μου από όταν κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, πριν τέσσερα-πέντε χρόνια. Τότε η ορχηστρική περιβολή δε με είχε συναρπάσει, ενώ το δεύτερο άλμπουμ μάλλον υστερούσε στον τρόπο έκφρασης βαθυστόχαστων ιδεών. Το φετινό West Kirby County Primary δεν ήρθε για να αλλάξει το χάρτη της ποπ μουσικής, αλλά δίνει στον ακροατή ένα άγγιγμα που θυμίζει κάπως Last Shadow Puppets στη δεξιοτεχνία της παρουσίασης εικόνων και τα αναδυόμενων συναισθημάτων.
Mikal Cronin - MCIII
Για κάποιους -ιδιαίτερα το δεύτερο μισό του- άλμπουμ ήταν η απογοήτευση της χρονιάς. Διαφωνώ. Για εμένα, το MCIII έπαιξε στα όρια της εικοσάδας και στα πρώτα drafts μου ήταν μέσα. Ο αγαπημένος μου και μελωδικότερος εκπρόσωπος της neo-punk σκηνής ρίσκαρε παίζοντας το παιχνίδι της μεγαλοστομίας μετά το προπέρσινο, εκπληκτικό MCII. Παρόλα αυτά, τα βασικά στοιχεία της μουσικής του είναι εδώ και γίνονται σαφή σε κομμάτια όπως το Made My Mind Up και το Feel Like. Αν και η αίσθηση μεγαλείου που επιχειρείται δε μεταλαμπαδεύεται ποτέ στον ακροατή, το άλμπουμ δεν παύει να είναι ευήκοο και αξιόμνημόνευτο.
